It was a big adventure
Blijf op de hoogte en volg Mathil
18 December 2014 | Nicaragua, Granada
Lieve allemaal,
At first something in english. I would like to thank all the people who took care of me at Little Corn and Big Corn island. Thanks for caring and helping!! Especially Janti who held my hand when I was in the hospital! Day by day I'm getting feeling better.
Mijn eerste land zit er nog niet op. Uitleg volgt:
Mijn trip naar Corn Island heb ik kunnen doen doordat mijn ouders, oma, opa en oma en Vincent&gertrude (ouders van oppaskindjes) me gesponsord hebben. De eerste dagen waren echt prachtig! Dus nogmaals bedankt!
Samen met een meisje wat ik heb leren kennen in het hostel in Granada ging ik op pad. De vlucht erna toe was weer een ervaring opzich. Klein vliegtuig dus wat wiebelig. Op het vliegtuig ontmoetten we een meisje uit Texas. Met elkaar zijn we naar hostel op Big Corn gegaan nadat we eerst wat hostels bekeken hadden. Uiteindelijk werd het natuurlijk de eerste. Maar een erg fijn hostel en zins lange tijd voor eerst weer 9 uur achter elkaar geslapen. Heel relaxed. Die dag hebben we heerlijk aan een prachtig strand gelegen, picknick beach. En ik heb nog gevolleybald met andere reizigers en twee enthousiaste kinderen. De volgende ochtend was het plan om naar Little Corn Island te gaan. Na wat consternatie zaten we in de boot. Het was echt een wilde overtocht! De zee was heel wild en het was een oneindige achtbaan. Werd zo vaak de lucht in gelanceerd. Ik begreep toen pas waarom in boeken altijd met uitroeptekens geschreven wordt: 'land inzicht!'. Twee Italianen achter mij riepen dat ze Little Corn Island zagen en ik was zo intens blij! Bij aankomst een hostel geregeld en lekker aan een prachtig strand gelegen en het eiland ontdekt. 's Avonds iets te veel gedronken met andere reizigers in 1 van de twee barretjes nadat we enorm verloren hadden met de pubquiZ. De volgende dag zouden we snorkelen. Het kostten ons enorm veel moeite om op te staan. Uiteindelijk ging het niet door haha. Daardoor konden we lekker hele dag aan het strand liggen, wat echt heerlijk was. 's Avonds hebben we bij iemand aan huis gegeten. Allemaal soorten vis. Was erg lekker.
Die dag erna dus extra klaar voor de snorkeltocht. De zee was vrij wild maar dat weerhield me niets. Op dat moment bedacht ik me dat ik mijn ouders erg dankbaar ben dat we vroeger elke zondag gingen zwemmen. Ergens zit er nog een waterrat in mij. Tijdens het snorkelen zoveel mooie vissen gezien met allerlei kleuren. Verder een ongevaarlijke haai gespot! 2 schildpadden en een rog. Zo gaaf!!!
Het weer sloeg helaas 's middags om maar waaide gauw over. Janti en ik namen de beslissing om nog een dag langer te blijven en de volgende dag pas de boot te nemen naar Big Corn Island waarvandaan het vliegtuig terug naar Managua gaat. Of dit een goede beslissing was.. Ik heb in ieder geval enorm veel geleerd van mezelf in 1 ochtend. De boot die elke ochtend gaat was 7 mijl uit de richting en daardoor een paar uur vermist. Achteraf bleek dat er op dinsdag een schipbreuk was. De regering nam dus een verstandige beslissing om een panga ( formaat sloep) niet te laten varen. Grotere boot had wel gekund maar dat zat er toen niet in. Zonder ATM, met onze laatste dollars, geen zon maar wel veel wind en regen hebben we moeten blijven. Klinkt als een best hilarische situatie. Totdat ik ziek werd. Om een lang verhaal kort te maken. Nadat ik zaterdag een infuus met allerlei voedingsstoffen en pijnstillers kreeg, hebben we de overtocht van Little Corn naar Big Corn overleefd met de boot op zaterdag. Eerst zouden er geen boten gaan tot dinsdag maar voor 100 gestrande toeristen had de regering een uitzondering gemaakt. Ziek op een boot is niet ideaal maar zeker niet met de weersomstandigheden die er waren. Wat was ik blij toen we aankwamen. Nog blijer dan een paar dagen daarvoor toen ik aan wal was. En met mij 100 anderen. We moesten daarna direct naar een gezondheidspost want het ging niet bepaald goed met me. Uiteindelijk moest ik een nacht daar blijven, antibiotica gekregen (dacht ik. Achteraf bleken het medicijnen te zijn die op de Europese markt verboden zijn en de pillen waren ook geen antibiotica) en nog weer 2 zakken met van allerlei voedingsstoffen. Gelukkig mocht Janti, mijn inmiddels privé verpleegster, ook in het ziekenhuis slapen. Inmiddels was het zondagochtend en moesten we naar het vliegveld van Big Corn. Vliegmaatschappij wist niets van alle gestrande toeristen. Ik was de dag ervoor al klaar met de 'het komt morgen wel' cultuur. Maar toen helemaal. Bleek uiteindelijk dat er nog 5 tickets over waren voor de vlucht die over 15 minuten ging voor 60 toeristen ( ipv dat alles was volgeboekt zoals eerder vermeld). Omdat ik ziek was mocht ik mee, samen met Janti. Een andere reiziger heeft onze boekingskosten voorgeschoten want de betaalpassen deden het niet. Nu konden we echt gaan. Soms kan ik nog niet geloven dat ik weer terug ben in Granada. Maandag dacht ik dat het beter zou gaan maar van maandag op dinsdag werd ik heel erg ziek. Nadat een huisarts nog wat deed, heb ik besloten met steun vanuit Nederland naar een heel goed westers ziekenhuis in Managua te gaan. Verpleegster nummer 2 kwam in beeld, Nanouk. We zijn de hele dag daar geweest. Na een bloedtest was in ieder geval duidelijk dat ik een bacterie heb. Na een infuus met nogmaals vocht, iets tegen de buikpijn en antibiotica, mocht ik met mijn medicijnen naar huis. Deze medicijnen hebben wel bestaansrecht in Nederland! In eerste instantie zou ik naar san jose gaan maar ik ben zwak nog en kan dus niet reizen. Daarom komt Eline naar mij toe. Vandaag komt ze, met veel omwegen, aan. Kan niet wachten om haar uiteindelijk te zien. We blijven hier voorlopig even zodat ik kan aansterken en Eline ook kan bijkomen van alle consternatie. Ik zit nog steeds in het zelfde hostel waar ik eerst zat met dezelfde mensen. Zij passen goed op me en zorgen goed voor me! Hun ben ik ook erg dankbaar. Ik heb inmiddels weer wat gegeten en mijn darmen lijken het aan te kunnen.
Afgelopen dagen heb ik mijn lieve mensen in Nederland vaak gemist maar FaceTime, skypen en appen maakt afstand gelukkig soms kleiner. Maar verheug me nu al zeker op alle knuffels en kussen in het echt! Ik ben in ieder geval goed op te proef gesteld. Gelukkig had ik dus ook veel hulp uit Nederland! Zo hadden papa en mama contact opgenomen met de alarmcentrale van mijn zorgverzekering en als het nog ernstiger was dan had ik met een helikopter naar het vaste land gebracht kunnen worden. Dat was pas een goed verhaal geweest;) haha.
Ik heb vooral foto's van de mooie dagen dus die plaats ik er bij. En nogmaals iedereen bedankt voor hun zorgzaamheid, lieve berichtjes en steun! Na regen komt zonneschijn!
Liefs!
Mathilde
At first something in english. I would like to thank all the people who took care of me at Little Corn and Big Corn island. Thanks for caring and helping!! Especially Janti who held my hand when I was in the hospital! Day by day I'm getting feeling better.
Mijn eerste land zit er nog niet op. Uitleg volgt:
Mijn trip naar Corn Island heb ik kunnen doen doordat mijn ouders, oma, opa en oma en Vincent&gertrude (ouders van oppaskindjes) me gesponsord hebben. De eerste dagen waren echt prachtig! Dus nogmaals bedankt!
Samen met een meisje wat ik heb leren kennen in het hostel in Granada ging ik op pad. De vlucht erna toe was weer een ervaring opzich. Klein vliegtuig dus wat wiebelig. Op het vliegtuig ontmoetten we een meisje uit Texas. Met elkaar zijn we naar hostel op Big Corn gegaan nadat we eerst wat hostels bekeken hadden. Uiteindelijk werd het natuurlijk de eerste. Maar een erg fijn hostel en zins lange tijd voor eerst weer 9 uur achter elkaar geslapen. Heel relaxed. Die dag hebben we heerlijk aan een prachtig strand gelegen, picknick beach. En ik heb nog gevolleybald met andere reizigers en twee enthousiaste kinderen. De volgende ochtend was het plan om naar Little Corn Island te gaan. Na wat consternatie zaten we in de boot. Het was echt een wilde overtocht! De zee was heel wild en het was een oneindige achtbaan. Werd zo vaak de lucht in gelanceerd. Ik begreep toen pas waarom in boeken altijd met uitroeptekens geschreven wordt: 'land inzicht!'. Twee Italianen achter mij riepen dat ze Little Corn Island zagen en ik was zo intens blij! Bij aankomst een hostel geregeld en lekker aan een prachtig strand gelegen en het eiland ontdekt. 's Avonds iets te veel gedronken met andere reizigers in 1 van de twee barretjes nadat we enorm verloren hadden met de pubquiZ. De volgende dag zouden we snorkelen. Het kostten ons enorm veel moeite om op te staan. Uiteindelijk ging het niet door haha. Daardoor konden we lekker hele dag aan het strand liggen, wat echt heerlijk was. 's Avonds hebben we bij iemand aan huis gegeten. Allemaal soorten vis. Was erg lekker.
Die dag erna dus extra klaar voor de snorkeltocht. De zee was vrij wild maar dat weerhield me niets. Op dat moment bedacht ik me dat ik mijn ouders erg dankbaar ben dat we vroeger elke zondag gingen zwemmen. Ergens zit er nog een waterrat in mij. Tijdens het snorkelen zoveel mooie vissen gezien met allerlei kleuren. Verder een ongevaarlijke haai gespot! 2 schildpadden en een rog. Zo gaaf!!!
Het weer sloeg helaas 's middags om maar waaide gauw over. Janti en ik namen de beslissing om nog een dag langer te blijven en de volgende dag pas de boot te nemen naar Big Corn Island waarvandaan het vliegtuig terug naar Managua gaat. Of dit een goede beslissing was.. Ik heb in ieder geval enorm veel geleerd van mezelf in 1 ochtend. De boot die elke ochtend gaat was 7 mijl uit de richting en daardoor een paar uur vermist. Achteraf bleek dat er op dinsdag een schipbreuk was. De regering nam dus een verstandige beslissing om een panga ( formaat sloep) niet te laten varen. Grotere boot had wel gekund maar dat zat er toen niet in. Zonder ATM, met onze laatste dollars, geen zon maar wel veel wind en regen hebben we moeten blijven. Klinkt als een best hilarische situatie. Totdat ik ziek werd. Om een lang verhaal kort te maken. Nadat ik zaterdag een infuus met allerlei voedingsstoffen en pijnstillers kreeg, hebben we de overtocht van Little Corn naar Big Corn overleefd met de boot op zaterdag. Eerst zouden er geen boten gaan tot dinsdag maar voor 100 gestrande toeristen had de regering een uitzondering gemaakt. Ziek op een boot is niet ideaal maar zeker niet met de weersomstandigheden die er waren. Wat was ik blij toen we aankwamen. Nog blijer dan een paar dagen daarvoor toen ik aan wal was. En met mij 100 anderen. We moesten daarna direct naar een gezondheidspost want het ging niet bepaald goed met me. Uiteindelijk moest ik een nacht daar blijven, antibiotica gekregen (dacht ik. Achteraf bleken het medicijnen te zijn die op de Europese markt verboden zijn en de pillen waren ook geen antibiotica) en nog weer 2 zakken met van allerlei voedingsstoffen. Gelukkig mocht Janti, mijn inmiddels privé verpleegster, ook in het ziekenhuis slapen. Inmiddels was het zondagochtend en moesten we naar het vliegveld van Big Corn. Vliegmaatschappij wist niets van alle gestrande toeristen. Ik was de dag ervoor al klaar met de 'het komt morgen wel' cultuur. Maar toen helemaal. Bleek uiteindelijk dat er nog 5 tickets over waren voor de vlucht die over 15 minuten ging voor 60 toeristen ( ipv dat alles was volgeboekt zoals eerder vermeld). Omdat ik ziek was mocht ik mee, samen met Janti. Een andere reiziger heeft onze boekingskosten voorgeschoten want de betaalpassen deden het niet. Nu konden we echt gaan. Soms kan ik nog niet geloven dat ik weer terug ben in Granada. Maandag dacht ik dat het beter zou gaan maar van maandag op dinsdag werd ik heel erg ziek. Nadat een huisarts nog wat deed, heb ik besloten met steun vanuit Nederland naar een heel goed westers ziekenhuis in Managua te gaan. Verpleegster nummer 2 kwam in beeld, Nanouk. We zijn de hele dag daar geweest. Na een bloedtest was in ieder geval duidelijk dat ik een bacterie heb. Na een infuus met nogmaals vocht, iets tegen de buikpijn en antibiotica, mocht ik met mijn medicijnen naar huis. Deze medicijnen hebben wel bestaansrecht in Nederland! In eerste instantie zou ik naar san jose gaan maar ik ben zwak nog en kan dus niet reizen. Daarom komt Eline naar mij toe. Vandaag komt ze, met veel omwegen, aan. Kan niet wachten om haar uiteindelijk te zien. We blijven hier voorlopig even zodat ik kan aansterken en Eline ook kan bijkomen van alle consternatie. Ik zit nog steeds in het zelfde hostel waar ik eerst zat met dezelfde mensen. Zij passen goed op me en zorgen goed voor me! Hun ben ik ook erg dankbaar. Ik heb inmiddels weer wat gegeten en mijn darmen lijken het aan te kunnen.
Afgelopen dagen heb ik mijn lieve mensen in Nederland vaak gemist maar FaceTime, skypen en appen maakt afstand gelukkig soms kleiner. Maar verheug me nu al zeker op alle knuffels en kussen in het echt! Ik ben in ieder geval goed op te proef gesteld. Gelukkig had ik dus ook veel hulp uit Nederland! Zo hadden papa en mama contact opgenomen met de alarmcentrale van mijn zorgverzekering en als het nog ernstiger was dan had ik met een helikopter naar het vaste land gebracht kunnen worden. Dat was pas een goed verhaal geweest;) haha.
Ik heb vooral foto's van de mooie dagen dus die plaats ik er bij. En nogmaals iedereen bedankt voor hun zorgzaamheid, lieve berichtjes en steun! Na regen komt zonneschijn!
Liefs!
Mathilde
-
18 December 2014 - 17:53
Fronique Oosterhof:
En wat zijn we blij dat je er zo goed van af gekomen bent, van dat grote avontuur!!! Het koortsachtige van alles lees ik door je zinnen heen! Ik pak hier de gelegenheid om al die lieverds die Mathilde Wouda hebben bijgestaan ontzettend te bedanken. Janti, Nanouk, Joanne, we noemen jullie hier Mathildes persoonlijke Florence Nightingales. En wie is die onbaatzuchtige, die haar koele kamer heeft afgestaan, zodat Mathilde beter kon slapen? Heel lief! Wij hadden hier in Nederland weer lieve vrienden en familie die medische gegevens checkten, ons scherp hielden en ons bemoedigden. Ik zeg: laat de kerst maar beginnen! De kerstgedachte is in ieder geval nog springlevend. -
18 December 2014 - 23:05
Sjoerd Van Meteren En Astrid Van Houdt:
Te laat, maar beslist niet minder gemeend. Wat fijn dat je 'with a little help from your friends' weer uit het dal bent gekropen en dat het nu weer beter met je gaat. We wensen je een verder probleemloze en onbezorgde reis. Liefs van ons beiden. -
18 December 2014 - 23:13
Anna W:
Lieve Mathilde, ik ben zo blij dat het weer wat beter met je gaat... Al kon je zondagavond in elk geval nog lachen op de webcam. Dapper hoe je je er doorheen slaat en fijn dat er mensen zijn die daar voor je zorgen.
Word gauw weer beter hopelijk een beter vervolg van je reis.
Xx, Anna -
20 December 2014 - 08:02
Alka:
Jee Mathilde, wat een verhaal... Ik hoorde al iets van Eline. Fijn dat ze nu bij je is! Hoplaatsenop dat je snel weer een beetje kan aansterken en lekker samen kunt gaan genieten. Ik heb hier (in India) ook gezeten met een meisje dat erg ziek werd en naar het ziekenhuis moest. Kan me goed voorstellen hoe naar je je gevoeld moet hebben. Bah wat naar.. Heel veel sterkte en geniet van je verdere reis! xx Alka
-
22 December 2014 - 22:33
Johan:
Lieve nicht, Wat zijn we geschrokken! En wat is het allemaal goed afgelopen!!
Ik hoop dat je dergelijke avonturen voorlopig niet meer me hoeft te maken en liefst helemaal niet meer.
Ik wens je in ieder geval ook hele fijne dagen toe deze laatste maand van het jaar; een goede kerst en fantastische jaarwisseling. We denken aan je in den verre.
Liefs Johan, Sonja en kids.
-
23 December 2014 - 14:43
Mathil :
Dankjewel voor de lieve reacties!! Inmiddels gaat het weer stukke beter en ben ik bijna weer de oude! Elke reiziger is wel een paar dagen ziek, bij mij was het helaas iets extremer maar gelukkig gaat het dus weer echt de goede kant op! Op eerste kerstdag reizen Eline en ik in ieder geval naar Costa Rica. Iedereen hele fijne kerstdagen een mooi 2015!
Liefs vanuit het zonnige Nicaragua!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
